Εικόνες από την Κύθνο

Η Κύθνος. Περίπου 2 ώρες από την Αθήνα με το πλοίο. Ένα από τα νησιά των Κυκλάδων, όχι το πιο διάσημο, όμως έχει όλα τα χαρακτηριστικά του συμπλέγματος αυτού των νησιών.

Δηλαδή, τουρισμό, άσπρα σπιτάκια, υπέροχες παραλίες σε κάθε γωνιά, ξερό τοπίο.

Με το που φτάνεις στο λιμάνι του Μέριχα βλέπεις μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα, μια μικρογραφία όλου του νησιού.

Πανέμορφες δηλαδή εικόνες, γραφικές και παράλληλα εντελώς αντιπροσωπευτικές για αυτό που περιμένεις να συναντήσεις σε ένα νησί των Κυκλάδων.

Βρέθηκα εκεί για την φωτογράφιση ενός γάμου οπότε το πρόγραμμα ήταν πολύ στενό. Αμέσως, πήρα το αμάξι και έψαξα να βρω τα πιο γνωστά και όμορφα μέρη, να προλάβω να απορροφήσω όση από την ενέργεια του νησιού μπορούσα!

Ο γάμος γινόταν σε μια απίστευτη παραλία με ένα εκκλησάκι κυριολεκτικά πάνω στον βράχο, στην Παναγιά Φλαμπουριανή στα Φλαμπούρια. Πάντα επισκέπτομαι την εκκλησία που γίνεται το μυστήριο για να ελέγξω το φως, τα σημεία που αξίζουν για φωτογράφιση και γενικά να κατατοπιστώ. Είναι ο σωστός τρόπος να προετοιμαστείς.

Έφτασα εκεί και το τοπίο με κέρδισε με την πρώτη ματιά!

Τα πλάνα αυτά είναι από το drone μου, που λατρεύω να χρησιμοποιώ και έχω πάντα μαζί μου. Εκείνη την ημέρα μου έδωσε εκπληκτικές εικόνες, όπως και την ώρα του γάμου, την επόμενη ημέρα όμως, ο αέρας ήταν πολύ κυκλαδίτικος για να τα καταφέρω (6-7 ίσως και 8 μποφόρ που χαλάλι γιατί μας δρόσισε και βοήθησε με τους 42 βαθμούς που είχε). Δεν έχω παράπονο και από τα επίγεια πλάνα όμως.

Αφού απόλαυσα το φοβερό τοπίο και την καταγάλανη θάλασσα, πήγα προς την κοντινή περιοχή της Κανάλας που έχει και τη γνωστή εκκλησία, την Παναγιά την Κανάλα που εγώ είχα ακούσει πρώτη φορά στη ζωή μου από τα Ημισκούμπρια και τον ευφάνταστο στοίχο του ΜΕΘ στο βολάν "Σπινιάροντας γκαζώνω τη μπέμπα του μπαμπά, Και χώνω κασετίδι, στο τέρμα ο ΛΕ-ΠΑ, Το ωραιότερο το πλάσμα και άλλα γλυκανάλα, Κουνιέται στον καθρέφτη η Παναγιά η Κανάλα".

Μιας και ανέφερα την λέξη "εκκλησία", νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσες μαζεμένες εκκλησίες. Πρέπει να έχει εκκλησίες ακόμα και μέσα στις εκκλησίες. Πρέπει να σηκώνεις πέτρα και να υπάρχει εκκλησία από κάτω. Σε κάθε γωνιά, υπάρχει από μία. Σε κάθε πλαγιά ακόμα μία. Μπορώ να συνεχίσω τα κλισέ για ώρα αλλά εντυπωσιάστηκα από το πόσο συχνά έβλεπα κάποια.

Την Παναγιά την Κανάλα δεν την είδα από κοντά τελικά, ήταν σε κάποιο πεζόδρομο που ήθελε περπάτημα και δεν προλάβαινα. Είχε όμως ακριβώς δίπλα ένα φανταστικό εκκλησάκι με όλο το Αιγαίο από κάτω.

Παραπέρα, ένα ακόμα εκκλησάκι. Σε μερικά δεν βλέπω καν δρόμο να πάει κάποιος. Αλλά είναι εκεί, βαμμένα, προσεγμένα και ζωντανά.

Αυτή η εκκλησία έχει background μία άλλη εκκλησία. Είναι το backup της. Αν κάτι στραβώσει στην πρώτη, τρέχουμε στο βάθος οργανωμένα.

Αυτό μοιάζει με σπιτάκι. Αν κάνεις όμως ζουμ, όχι, είναι εκκλησία. Χρειαζόταν μία κι εκεί.

Παρόλο το κιτρινισμένο (μεταξύ μας, όσο ωραία και να το πω είναι απλά κατάξερο) τοπίο, υπήρχαν πάρα πολλά ενδιαφέροντα σημεία.

Μα δείτε πόσο ξερά. Θέλω να ποτίσω τα πάντα.

Μπορεί να ήταν όλα αφυδατωμένα, όμως όπου κι αν γύριζες να κοιτάξεις, έβλεπες ένα (αφυδατωμένο) καρτ-ποστάλ.

Την παραπάνω φωτογραφία την έβγαλα γιατί νόμιζα πως αυτό το κυβάκι στη μέση ήταν εκκλησία, αλλά δεν ήταν τελικά! Μετά είδα την εκκλησία στην κορυφή του βουνού. Δεν πήγε χαμένο το κλικ. Ακόμα και καταλάθος, μια εκκλησία θα υπάρχει στο πλάνο.

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι ακόμα και στα ξερά βουνά, έβλεπες τα χωράφια χωρισμένα με πέτρινους φράκτες. Αυτό συμβαίνει μάλλον όταν δεν μπορεί η γιαγιά σου να σου πει "του χωράφ' σου είν' πο τον πλάτανο μέχρι το θυμάρ'", αφού δεν φυτρώνει τίποτα εκεί πάνω.

Οπότε καταλήγουμε σε δρόμους όπως ο παρακάτω. Έχουν αφήσει και 1 μέτρο για πεζοδρόμιο αλλά καλύτερα μην επιλέξεις να περπατήσεις εκεί. Τουλάχιστον όχι χωρίς ένα μπετόνι νερό. Το μισό να το πιεις και το άλλο μισό να ποτίσεις κάνα χόρτο μπας και πρασινίσει τίποτα.

Η κεντρική πόλη της Κύθνου, η "Χώρα" όπως λένε σε κάθε νησί, νομίζω έχει χτιστεί σε λάθος σημείο. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον, κάτι να ξεχωρίζει, κάποιο αξιοθέατο. Έχω την αίσθηση ότι κάτι της έλειπε. Ακόμα και για να μπω όταν πήγα, δεν βρήκα σωστό τρόπο παρά μόνο κάτι περίεργα στενά. Σταθερά όμως, ήταν γεμάτη εκκλησίες. Ίσως αν το έψαχνα να ανακάλυπτα ότι όλα αυτά τα άσπρα είναι εκκλησίες. Στην παρακάτω φωτογραφία βρήκα 4. Εσύ πόσες βλέπεις;

Συνεχίζοντας τον γύρο του νησιού με το αμάξι, είδα ένα βενζινάδικο που έλεγε ότι η αμόλυβδη έκανε 1,697€ το λίτρο, οπότε έκλεισα το AC και πήγα με χαμηλές στροφές προς το ξενοδοχείο, κλαίγοντας. Στον γυρισμό, είδα πολύ ωραίες εικόνες. Γενικά, αν έχεις μεράκι με την φωτογραφία, δεν θα απογοητευτείς!

Πραγματικά, δεν χορταίνεις να βγάζεις φωτογραφίες. Ένα μέρος μαγευτικό. Έχει και εκκλησίες, το είπα; Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπω πέντε και δεν είμαι σίγουρος αν χάνω κάτι ακόμα. Πέντε!

Ο γάμος έγινε και την επόμενη ημέρα εγώ ξύπνησα για να προλάβω να δω το πιο γνωστό αξιοθέατο του νησιού. Την παραλία Κολώνα. Το GPS έγραφε ότι ήμουν πολύ κοντά, οπότε πήρα καφέ και ξεκίνησα για εκεί. Στη διαδρομή, μου έδειχνε να πάω από ένα χωράφι, κάτι το οποίο ήταν κάπως ανησυχητικό αλλά όταν το προσπέρασα με πήγε από αλλού. Έφτασα σε μια παραλία πολύ όμορφη και γεμάτη κόσμο, αλλά είχε περίπου ένα χιλιόμετρο ακόμα για τον τελικό μου στόχο.

Μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν το μελέτησα πολύ. Μετά από λίγο άλλωστε, το σιγούρεψα. Ο δρόμος προς την Κολώνα είναι επικίνδυνος, χωμάτινος με πέτρες, πολύ στενός και απότομος. Γενικά, μην πας με το αμάξι. Μην κάνεις αυτό που έκανα εγώ δηλαδή. Γιατί εγώ πήγα! Το τόλμησα και επέζησα!

Όταν ανέβηκα σε μια ψηλή πλαγιά, είδα την παραλία, εκεί στο βάθος. Μια παραλία γεμάτη ιστιοπλοϊκά και κάθε είδους σκαφάκια (γιατί οι λογικοί άνθρωποι που ξέρουν ότι δεν πάει με αμάξι πάνε έτσι εκεί για μπάνιο).

Έκανα λίγο ακόμα κουράγιο, έσπασα λίγο ακόμα το αμάξι και έφτασα. Πάρκαρα το αμάξι μαζί με τους υπόλοιπους 5 τρελούς που το τόλμησαν σε μια μικρή παραλία παραδίπλα. Μικρή και όμορφη, με 2 άτομα όλα κι όλα.

Περπάτησα κάπου 100 μέτρα και όταν έφτασα στο ψηλότερο σημείο, επιτέλους, φάνηκε! Ήμουν εκεί!

Ήθελα καιρό να βρεθώ σε αυτό το σημείο και επιτέλους τα είχα καταφέρει. Τώρα θα σας πω με ειλικρίνεια την πρώτη μου εντύπωση. Δεν είναι αυτό που περιμένεις. Ακριβώς αυτή την αίσθηση μου άφησε η παραλία της Βοϊδοκοιλιάς στην Πελοπόννησο. Περίμενα τόσο καιρό να την δω και όταν έφτασα εκεί, απογοήτευση. Αυτές οι παραλίες είναι ωραίες, αλλά όταν τις δεις από drone, είναι φανταστικές. Δεν κάνεις μπάνιο από το drone όμως, είσαι εκεί κάτω. Προς μεγαλύτερη απογοήτευσή μου, δεν μπορούσα καν να πετάξω το drone λόγω φοβερού αέρα.

Οπότε αρκέστηκα στο να χαζέψω όσο μπορούσα από το ύψος των ματιών μου και μπορώ να πω ότι είδα φανταστικές εικόνες, μερικές από τις οποίες σας μεταφέρω εδώ.

Μπορεί να μην έκανα μπάνιο (δεν κάνω συχνά, μπορεί να με πείτε τρελό), μπορεί να μην ενθουσιάστηκα, είχα πετύχει όμως έναν στόχο που είχα. Να δω από κοντά αυτό το νησί, αυτές τις παραλίες και να περάσω έστω και τις λίγες ώρες που είχα ελεύθερες, όσο πιο δημιουργικά μπορούσα.

Φεύγοντας, το τοπίο μου επιφύλαξε κάποιες ακόμη ωραίες, νησιώτικες εικόνες.

Εις το επανιδείν!